De moeder van de 10-jarige Olivia (ik-figuur) is overleden. Samen met haar vader is ze vanuit Friesland vertrokken naar een ander deel van Nederland. Ze wonen in een boot in de tuin van de kapsalon waar Olivia’s vader werkt. Ze hebben het allebei moeilijk. Olivia vindt het lastig aansluiting te vinden bij de kinderen in haar klas en heeft alleen Sasha als vriend. Haar vader huilt om alles en vindt troost bij Sonja, die boven de kapsalon woont. Olivia accepteert Sonja niet, ze mist haar opa en oma, komt in de puberteit en weet zich geen raad. Haar enige houvast is de vrijdag, want dan bakt ze samen met haar vader cake. Maar zelfs dat is tijdelijk. Aangrijpend boek over een meisje dat zich totaal verloren voelt na de dood van haar moeder. Goede uitwerking van de hoofdpersonages. Tussen de regels door voel je als lezer de emotie en spanning die er hangt. Toch is het boek luchtig geschreven, met hier en daar een humoristische noot. Prettig leesbaar; korte hoofdstukken. Aantrekkelijk foto-omslag. Dit is de eerste jeugdroman van de schrijfster, die als (theater)criticus verbonden was aan onder andere NRC Handelsblad en de Volkskrant en eerder twee romans voor volwassenen publiceerde. Vanaf ca. 11 jaar.

Ik heet Ilse - kan ik ook niks aan doen - en geef dit boek een dikke drie welverdiende sterren - en daar kan ik wel aan doen!
Nu, natuurlijk is het vooral het boek zelf dat verantwoordelijk is voor de drie sterren. Olivia moet zowat met stip één van de meest innemende personages zijn die we de laatste jaren in de jeugdliteratuur zijn tegengekomen, en geloof ons vrij, dat waren er wel wat.
Het is niet niks wat de tienjarige Olivia allemaal overkomt. Haar moeder is gestorven, waarna haar vader een beetje het noorden kwijtraakt en beslist om zijn kapperspraktijk ergens ver weg van hun vertrouwde woonplaats verder te zetten. Beetje chaotisch wel: het kapsalon is niet bepaald groot en gewoond dient er dan ook te worden in de boot in de tuin. Zoals een walvis op het droge, zo ligt de boot erbij en zo kan je ook de gemoedstoestand van vader en dochter benoemen. Gelukkig is er de wekelijkse traditie van het samen cake bakken, een lichtpuntje in hun ontwrichte levens. Wanneer papa echter troost lijkt te vinden bij dikke bovenbuurvrouw Sonja en Olivia's vriendschap met klasgenoot Sasha onder druk komt te staan, wordt het Olivia een beetje te veel.
Het lijkt allemaal behoorlijk zwaar voor een kinderboek, maar Jowi Schmitz heeft in haar jeugdliteratuurdebuut een heerlijk luchtige sfeer gecreëerd. De toon wordt nooit bitter, al worden de zware thema's niet geschuwd. Hoe Olivia haar moeders jurk verscheurt tijdens een woedeaanval; hoe vader en dochter elkaar ondanks hun gedeelde verdriet niet steeds weten te bereiken; hoe ze stilaan aan een nieuwe toekomst durven te denken aan het einde van het boek ... Door de ogen van Olivia laat de auteur ons meevoelen met haar aangrijpende verhaal. Misschien af en toe een ver-van-mijn-bedshow voor de modale tienjarige, maar hé, zijn vele avonturenverhalen dat soms ook niet? Al valt niet te ontkennen dat Olivia soms spreekt met de stem van een volwassene.
Ik kan dit boek niet anders dan hartverwarmend, hartveroverend en hartelijk vinden. Bedenk een positief woord met hart en het is van toepassing op dit boek. Waar wacht je dus nog op om dit boek met een perfecte mix van emotie en humor in huis te halen?