Wanneer je grootvader plots allerlei toestelletjes en spuitjes tevoorschijn haalt en in zijn vinger prikt, vraag je je af wat dat allemaal te betekenen heeft. Het antwoord daarop krijg je in Suiker?: diabetes in kindertaal, dat op maat van nieuwsgierige kleuters is geschreven.
Hannes opa haalt haar op aan de schoolpoort en samen gaan ze naar huis om te eten. Aan tafel prikt opa met een apparaatje in zijn vinger en laat hij een druppel bloed op het metertje vallen. Hanne vraagt zich af of haar opa ziek is en hij vertelt haar dat hij suikerziekte heeft. Samen bekijken ze ook opa’s insulinepen. Daarna zie je opa bij de dokter en wordt er verteld wat er gebeurt als hij te veel of te weinig suiker heeft en wat hij moet doen. Verder is hij net als alle andere opa’s en kan hij na het eten met Hanne buiten gaan ravotten.
In dit boek doet diëtiste Erika Vanhauwaert heel beknopt uit de doeken wat suikerziekte is en wat er allemaal bij komt kijken. De auteur is zelf moeder en diabetespatiënt en schreef het boek vanuit haar eigen ervaring. De tekst is vrij beperkt en het geheel is vooral bedoeld om aan heel jonge kinderen te laten zien wat er aan de hand is. Net omwille van de focus op de handelingen van een diabetespatiënt is er minder ruimte voor een vlotte verhaalopbouw en worden vooral momentopnames getoond. Ook al staat dit het begrip van de jonge lezer niet in de weg, het maakt het boek wel wat fragmentarisch. Achteraan staat iets meer informatie over wat diabetes is, wat de verschillende soorten zijn en hoe dit gemeten wordt. Ook wordt de aandacht gevestigd op de verschillende meeteenheden die in België en Nederland gehanteerd worden.
Tekst en illustraties vullen elkaar goed aan. De prenten zijn kleurrijk. De personages zijn ingekleurd met krijt op gekleurd papier, en dan uitgeknipt en in een achtergrond geplaatst. Dit verleent een speels tintje aan het boek, dat zo een handig platform biedt voor volwassenen om met kinderen over diabetes te praten.
[Stéphanie Cuyt] Verberg tekst

Hanne gaat eten bij haar opa en oma. Voordat ze beginnen, moet opa 'zich eerst even testen'. Hij prikt in zijn vinger om zijn bloed te meten met een apparaatje. Opa legt uit waarom dat nodig is: hij heeft suikerziekte. Opa vertelt ook wat dat is. Het boek begint als dialoog tussen Hanne en haar opa, maar halverwege wordt er over opa gesproken in de derde persoon. De vrij statische felgekleurde illustraties in een gemengde techniek (o.a collage, krijt) over twee pagina’s ondersteunen het verhaal niet altijd goed. Het taalgebruik is niet overal gericht op kleuters. De woorden ‘toestelletje’ en ‘apparaatje’ worden door elkaar gebruikt, wat verwarrend kan werken. Ook verwarrend is de ‘pen’ met medicijnen. Een begrip als ‘suikerwaarde’ en dat die waarde ‘rond de 100’ moet zijn, zal een kleuter niets zeggen. Ook het begrip ‘orgaan’ is moeilijk, evenals ‘de insuline op peil houden’. Kortom, het boek maakt de ondertitel 'Diabetes in kindertaal' niet waar. Achter in het boek staat informatie voor volwassenen over diabetes, met verwijzingen naar alleen Vlaamse websites. In Nederland minder goed bruikbaar omdat in Vlaanderen een andere eenheid wordt gebruikt. Daar wordt pas achterin op gewezen. Het boek kwam tot stand in samenwerking met de Vlaamse Diabetes Vereniging. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst